شاید بتوان گفت رباط صلیبی بیش از هر رباط دیگری در زانو آسیب می‌بینند. در اکثر موارد، این رباط‌ها هنگام انجام فعالیت‌های ورزشی مانند فوتبال، بسکتبال، نِتبال و اسکی آسیب می‌بینند که این می‌تواند تأثیر بسیار زیادی بر قابلیت حرکت شخص بگذارد به طوری که دیگر نتواند برخی فعالیت‌های روزانه، از جمله بالا رفتن از پله‌ها، را بدون وسایل کمکی یا کمک دیگران انجام دهد. در این نوع آسیب‌های زانو، یکی از رباط‌ها کشیده (رگ به رگ) شده یا گاهی اوقات پاره شدن تاندون زانو رخ می دهد. پارگی رباط می‌تواند جزئی یا کامل باشد.

رباط طرفی داخلی (MCL): این رباط به محدود ساختن حرکت زانو به طرفین کمک کرده و در زمانی که ضربه یا نیرویی از طرف بیرونی زانو به آن وارد می‌شود، ثبات مفصل را حفظ می‌کند. آسیب‌دیدگی MCL زمانی اتفاق می‌افتد که ضربه‌ای به طرف بیرونی زانو خورده و MCL بیش از حد کشیده شود.

رباط طرفی بیرونی (LCL): این رباط به محدودسازی حرکات زانو به طرفین کمک کرده و در زمانی که ضربه یا نیرویی از طرف داخلی زانو به آن وارد می‌شود، ثبات مفصل را حفظ کرده و از آن محافظت می‌کند. آسیب‌دیدگی LCL زمانی اتقاق می‌افتد که وارد آمدن فشار بیش از حد به داخل زانو باعث پارگی فیبرهای رباط می‌شود.

رباط صلیبی جلویی (ACL): این رباط از طریق کنترل حرکات رو به عقب و جلوی زانو به حفظ ثبات آن کمک می‌کند (یعنی از حرکت بیش از حد رو به جلوی استخوان درشت نی جلوگیری می‌کند). ACL موقعی آسیب می‌بیند که پا در یک حالت پایدار قرار داشته و یک ضربه مستقیم از جلو به زانو وارد شود.

رباط صلیبی خلفی (PCL): این رباط به کنترل حرکات رو به جلو و عقب زانو کمک می‌کند. PCL زمانی آسیب می‌بیند که نیروی بسیار زیادی به جلوی قسمت بالایی استخوان ساق وارد شود.

پارگی رباط صلیبی معمولا بر اثر انجام دادن حرکاتی اتفاق می افتد که موجب کشیده شدن بیش از حد رباط و خارج از محدوده ی تحمل رباط می شود. این حرکات معمولا به طور سریع و ناگهانی رخ می دهند. برای مثال زمانی که مسیر حرکت شخص ناگهان تغییر می کند، زانوی او می چرخد و یا ضربه ی شدیدی به زانوی او وارد می شود.